Zie ook Opener 2.
NA DE BOM :
HOE DE OVERLEVENDEN VAN EEN KERNOORLOG VOEDEN TIJDENS DE NUCLEAIRE WINTER ?
Een kernoorlog tussen Rusland/China en de VS/EU, met alvast een inzet van 150 megaton aan kernkoppen, dreigt meer en meer. Zeker 5 miljard mensen (o.m. wij in Europa) gaan dat niet overleven, alleen inwoners van een paar landen op het zuidelijk halfrond kunnen dan met wat geluk aan de (honger)dood ontsnappen als daar landbouw mogelijk blijft.
Want na de directe schade en slachtoffers van de kernbommen volgt de nucleaire winter. In steden die door de bommen worden getroffen ontstaan enorme vuurstormen en daardoor komen grote hoeveelheden roet in de hoge luchtlagen. Die houden zonlicht tegen, waardoor de aarde abrupt en minstens 5 jaar afkoelt : funest voor de landbouw en voor de overlevers.
Er zullen dus alternatieven moeten bedacht worden. Als er geen licht is om planten te laten groeien kan er eetbaar spul gekweekt worden dat het zonder doet : paddenstoelen of bacteriën ? Men kan in chemische fabrieken eiwitten maken met aardgas. En als de wouden afsterven kan de cellulose erin verwerkt worden tot suikers.
Die alternatieve voedselbronnen moeten best binnen een half jaar tot een jaar na de oorlog productief zijn. Tot die tijd kan opgeslagen voedsel uit betere tijden de overgebleven mensen nog wel even in leven houden.
Met deze problematiek zijn vandaag al overal mensen bezig, o.m. de Alliance to Feed the Earth in Disasters o.l.v. prof. David Denkenberger (Mechanical Engineering) van de University of Canterbury in Christchurch, Nieuw-Zeeland, o.m. auteur van het boek Feeding Everyone, No Matter What. Die deed ook onderzoek naar de betaalbaarheid van de voorgestelde oplossingen en hij werkte samen met regeringen van Argentinië en Australië bij het maken van noodplannen.
Inmiddels is hij sommige potentiële voedselbronnen wel anders gaan evalueren : van paddenstoelen werd ontdekt dat ze behoorlijk duur zijn per calorie voedingswaarde. Er werd ook gedacht dat er meer vis in de zee zou zitten doordat door de afkoeling van de aarde de zeestromingen zouden veranderen : in feite wordt dat belet door de lagere temperaturen en het mindere zonlicht.
Daarom propageert Denkenberger, in samenwerking met onderzoekers van de Justus-Liebig-Universität te Giessen, Duitsland, in de plaats daarvan zeewier. Het kan enorm snel groeien (sommige soorten nemen per dag 30% toe in gewicht) en de teelt vergt geen geavanceerde technieken.
Hoe meer de aarde afkoelt, hoe sterker in de oceanen de scheiding tussen koud diep water en oppervlaktewater gaat wegvallen. Koud en voedselrijk water zal vaker de weg naar boven vinden en daar profiteert het zeewier van. Het zou daardoor mogelijk moeten zijn om de zeewierproductie in ca. 1 jaar zo op te voeren dat 45% van de voedselbehoefte van de resterende mensen gedekt wordt.
Zeewier (als voorbeeld werd genomen het veel gegeten roodwier Gracilaria tikvahiae) heeft immers veel troeven. Er hoeft geen mest bij, het krijgt zijn voeding uit de oceaan. Pesticiden zijn evenmin veel nodig. Het vraagt geen landbouwgrond of zoetwater. Zeewier voeren aan vee vermindert ook de hoeveelheid van het broeikasgas methaan dat het uitstoot.
Het ziet er allemaal relatief veelbelovend uit : mits het vervoer uit de gebieden waar het goed zal willen groeien natuurlijk aan de gang kan blijven. Als dat instort dan gaan ook de “gespaarde” landen in de problemen komen …
Lit.
Florian Ulrich Jehn (florian.u.jehn@posteo.de) et al., Seaweed as a Resilient Food Solution After a Nuclear War. Earth’s Future, Volume 12, Issue 1 : January 2024. https://doi.org/10.1029/2023EF003710
David Denkenberger/Joshua M. Pearce. Feeding Everyone No Matter What : Managing Food Security After Global Catastrophe. Uitg. Academic Press/Elsevier, 2014 (ISBN 978 0 12 802150 7)
Annie Jacobsen. Kernoorlog, Het Scenario. Uitg.Prometheus, 2024 (ISBN 9789044655605)